آرمان شيشه گر در ادامه افزود: اين آرامگاه که به طور اتفاقي در ضمن فعاليت‌هاي عمراني در ارديبهشت ماه سال 1386 کشف و عمده آن تخريب شده است، در دل تپه‌اي نهان بود که بلندترين نقطه باقيمانده آن از سطح آب‌هاي آزاد 230 متر است.
وي با بيان اينکه آرامگاه در اثر طغيان و سيلاب در خاک مدفون بود گفت: آرامگاه سازه‌اي سنگي و مستطيل شکل است که با لاشه سنگ‌هاي لوحي به اندازه‌هاي گوناگون با ملات گل و گچ و شن ريز و درشت درون ساختار طبيعي محل که سنگ‌هاي ريز و درشت رودخانه‌اي است حفر شده است.
از وجود دو تابوت مفرغي با رآس هلالي در اين آرمگاه خبر داد و تصريح کرد: بقاياي اندک استخوان‌هاي انساني درون تابوت‌ها بر پايه مطالعات انسان‌شناسي به دو فرد مؤنث تعلق داشته که احتمالاً هر دو رو به شمال دفن بوده‌اند.
شيشه‌گر با اشاره به وجود زيورآلات در اين گورها گفت: گور نهادهاي هنري و ارزشمندي که در اين آرامگاه قرار داشته به طور کلي شامل زيورهاي زرين به شکل دسته خنجر، حلقه و بازو بند، دستبند، النگو و گل سينه است.
وي افزود: در کنار ديوار غربي آرامگاه محلي براي تشکيل آذوقه و قرباني به شکل سکويي از بستر شني طبيعي باقي بود که روي آن استخوان‌هاي جانوران قرباني شده به همراه تعداد زيادي حمزه بزرگ روي يکديگر توده شده بود.
شيشه‌گر خاطرنشان کرد: گذشته از چند اثر، در اين مجموعه تابوت‌ها، چند ظرف مفرغي، آتشدان‌ها و يک نمونه دگمه‌هاي زرين کشف شده که کمتر اثر مشابهي با اين آثار مي‌توان در ميان مجموعه‌هاي هنري جهان يافت.
وي با بيان اينکه آثار زرين ارزشمند هنري موجود در اين آرامگاه مي‌توانسته در دوره هخامنشي الهام‌بخش هنرمندان صنعتگر باشد تصريح کرد: همچنين ظروف سنگي اين مجموعه نيز يادآور هنر سنگتراشي دوره هخامنشي است.
شيشه‌گر در پايان خاطرنشان کرد: تنها مهر به دست آمده در اين آرامگاه يک مهر سوسکي شکل از جنس بدل چيني سفيد با نقش کنده انساني کاملاً انتزاعي است که نظاير آن در محوطه‌هاي باستاني ديگر به ويژه غرب ايران از جمله شوش به دست آمده است.
115/
انتهای پیام/
